Elisabetta Bacci – Egzistencijalna percepcija boje
Elisabetta Bacci, italijanska umetnica koju galerija Lucida danas predstavlja, rođena je u Trstu, a živela u Veneciji, Londonu, Njujorku i Đenovi. Studirala je vizuelne umetnosti na Akademiji Ligustica di Belle Arti u Đenovi i istoriji umetnosti na Università degli Studi u Trstu. Radi i izlaže u Italiji i inostranstvu.
Galerija Lucida ovom prilikom publici predstavlja radove iz tri ciklusa Elisabetta Bacci – Mola, Teba i Fraktura. Sve radove karakteriše izražajan kolorit i podela kvadratnog formata slike na dva jednaka horizontalno postavljena polja različitih boja nanesenih vidljivim gestualnim potezima slikarske četke.
U radovima iz prve serije Mola ova bojena polja otvoreno aludiraju na zemlju/more i nebo; u centru baze slike postavljen je trapezoid (molo) koji dopire skoro do razdelne linije bojenih polja, do horizonta, ali ga ne dodiruje;
U kasnijim radovima iz serije Teba horizontalno postavljene bojena površine i dalje zadržavaju aluziju na horizont, iako umetnica koloristički tretira ova polja kao samostalni sklop. Umesto trapezoida u centru slike, malo disfokusiran, nalazi se zlatni pravougaonik (Teba, tj. Nojeva Arka i košarica u koju je majka položila malog Mojsija i pustila niz Nil; u oba ova strozavetna pominjanja “teba” predstavlja simbol spasenja).
U najnovijoj seriji Fraktura, koja na prvi pogled podseća na “zip” slike Barnetta Newmana, obojena horizontalna polja zagasitijeg su kolorita, a na centru platna nalazi se tanka vertikalna linija (fraktura) koja se proteže između gornje i donje ivice slike.
Osnovni elementi svih kompozicija su boja i geometrizacija koja se ogleda u strogoj podeli platna, ali i u prikazanim pravilnim geometrijskim oblicima (jednakokraki trapez – Molo, pravougaonk – Teba i prava linija – Fraktura). Oba ova elementa nagone nas da istražujemo dublje konceptualne nivoe rada Elisabette Bacci. Evidentno je da razvoj njenog umetničkog izraza ide u pravcu smanjivanja površine centralnog prikaza, tj. fokusa kompozicije, ali i pojačavanja intenziteta njegovog vizuelnog i kontemplativnog efekta na posmatrača.
Iako uporište ima u Color Field slikarstvu, umetnost Elisabette Bacci umnogome se razlikuje od ovog umetničkog stila – ona površinu platna tretira kao vidno polje sa centralnim fokusom; iako naglašava ravnu površinu slike, aludira na horizont, samim tim i dubinu, odnosno perspektivu; uključuje i predstave (iako krajnje svedene) objekata iz realnog/mitskog sveta. Osim ovih formalnih, postoji i suštinska razlika između Color Field slikarstva i slikarstva Elisabette Bacci – njene slike ne predstavljaju emotivni, već intelektualni umetnički izraz. Njeni radovi nisu samo umetnička dela po sebi, jer ih umetnica tretira kao delove instalacije veće kontemplativne slagalice, tako da pojedinačna dela postaju posrednici, putokazi koji nas uvode i usmeravaju ka metafizičkom iskustvu, ukazujući nam na nova duhovna područja.
Utemeljene na kontemplaciji, jednoj od zaostavština Color Field slikarstva, slike Elisabette Bacci predstavljaju mesta događanja dubokih, ličnih introspekcija – obojena polja su prostori u kojima dolazimo u kontakt sa nečim ličnim i vanvremenskim, sa zastrašujućim osećajem slobode misli za koju vidimo da na kraju, posle turbulentnih duhovnih promena, rezultuje stabilnošću i ravnotežom.
Slike Elisabette Bacci meditativnog su karaktera, uvlače nas u sebe i nagone da razmisljamo o fundamentalnim, ontološkim pitanjima ljudskog postojanja – ko smo, zašto postojimo,kuda idemo, čemu treba da težimo, koja je naša svrha. Misaoni horizonti njenih radova, kao predeli našeg unutrašnjeg bića, ukazuju nam na put ka apsolutu, ka istini koju nikad ne možemo da dosegnemo, ali i na važnost istrajavanja na putu da joj se što više približimo.
Ivona Fregl
