Predstava figure ugodno smeštene u sadržaj izmičućeg trenutka izdvaja se kao glavna odrednica Teodorinog višegodišnjeg likovnog rada. Inspiracija leži u motivu koji se ponovno obrađuje kroz istoriju, ali u konkretnom slučaju prevazilazi puko mimetičko uodnošavanje. Prema Psihologiji stvaralaštva Radivoja Kvaščeva ističe se termin „stvaralačke fantazije“ koju definišemo kao sposobnost i težnju za udaljavanjem od realnog, koje je logično uslovljeno subjektivnošću. Tradicionalni motiv i tehnika su elementi koji obezbeđuju potpunost i bogatstvo naslikanog prizora, ali je akcenat stavljen na ohrabrenje osobe koja pozira da bude svoja i postizanje domaće atmosfere tokom slikarskog poduhvata.
Posmatrajući izloženu celinu, može se zaključiti da ulogu modela sada dobija isključivo osoba ženskog roda, bliska autorki. Cilj pomenutog ne leži u pokušaju ukazivanja na poznate ideje feminističkog pokreta, već u ponovnoj spoznaji i produbljivanju intimnosti, prijateljstva i privrženosti. Čin slikanja jeste zapravo dokumentovanje trenutnih fizičkih, psihičkih i emotivnih karakteristika jednog čoveka. Međutim, bez obzira na neizvesnost i promene koje su sastavni deo budućnosti, svaka pojedinačna slika nastavlja da biva svedočanstvo nekadašnjeg odnosa prema konkretnoj ženskoj osobi i dokaz naglašene prisnosti.
Sužavanje izbora pojedinaca koji se tumače kao inspiracija, a potom postaju glavna tema Teodorine slike, bazira se na njihovim osobinama, raspoloženjima, iskustvima i radnjama koje je autorka uočila i propratila. Bilo da se radi o novom stupnju upoznavanja jedne ličnosti koje je prethodilo nastanku umetničkog dela, ili o sinhronom postupku psihološkog i likovnog otkrića, srž minulog rada jeste poistovećivanje sa drugom ženom. Ovaj nalazak sebe u drugom i drugoga u sebi, osvetljava izuzetnu dozu empatije, tolerancije i plemenitosti, koje autorka kontinuirano iskazuje svojom slikarskom aktivnošću.
Teodora Rakidžić
