Leonid Šejka je maštao o integralnoj slici, a slikar i crtač Jovan Pantić (Valjevo, 1950) traži puteve ka apsolutnoj slici, onoj celovitoj u doživljaju i boji, koja bi pomirila stare i nove predstave. Stoga koristi belu i crnu kao (ne)boje, antiboje, poput zlata izdvojene iz spektra, ispituje vrednosti crne kao apsolutne i potpune. Koristi kontraste boja i formi, kao i mogućnost da se pojedine slike sagledaju vertikalno, ali i horizontalno. Ponekad naglašava vertikalizam, sliku nalik stubu koji se potencijalno pruža u beskraj, izvan granica zadanog formata, gore i dole. Pojedini stubovi možda tako postaju i isečci ponora.
Na njegovim uljima jedna boja često preovlađuje u sredini, centralnom planu slike, a oko i izvan nje su pozadinska dešavanja krajnje kolorističke i formalne razuđenosti. Oko „stuba” ili položene trake boje i oblici „varniče”, iskre, proširuju centralnu figuru prema prostoru periferije, u dubinu i prema pozadini, nekada u svim pravcima. Pribegavamo opisu slike, jer umetnik nagoveštavajući svoju ikonografiju za pojedine slike ima veoma složenu simboliku i priče koje, ostajući u sferi mistike i tajanstvenosti, posebnog poimanja vremena i prostora, ostaju upravo na otkrivanje posmatraču. Opisom se možda može bolje sagledati centralna namera slikara da stvara između apstrakcije i figuracije, tj. izvan njih (apsolutno), unoseći tragove svog crtačkog majstorstva u vidu detalja. Bočni, periferni vid slike, koji proširuje (u nedogled?) središnji plan i sadejstvuje sa njim, može se razumeti i kao izraz prefinjene apstrakcije, ili onaj prepun formi koje oko učitava upisane u složene strukture. To su i tečne, vodene forme, pejzaži i oblaci koloristički zamrznuti u pokretu. Pojedini nanosi tih boja su toliko suptilni da nije jasno kako su naneseni, deluju kao da su odštampani, premda su urađeni kistom. Reč je o velikoj veštini koja seća na Leonarda, koji je, ako se ne varamo, rekao da treba slikati načinom dima. Drugi detalji podležu drugom pravilu – zaokretanjem, celoviti oblici postaju elipsasti i reljefni, zapečeni poput emajla i sjajni, dok su fluidne, lavirane forme posne i mat.
Slika je za autora vrsta istraživanja, zalaženja na teritoriju na kojoj ne borave drugi slikari, već i samim načinom rada koji podrazumeva visoka znanja jednog školovanog restauratora u radu sa lakovima, kombinacijama veštačkih i prirodnih veziva i uljanim bojama. Slike nisu jednoobrazne već rešene u duhu preovlađujuće boje (crna, lila, zelena, oker ili crvena) ili oblika (crvena kula). Na njima su i intervencije u vidu plastičnih aplikacija koje zarobljavaju malo vizuelno bogato i šareno đubrište detalja ili su aplicirane malim metalnim nazubljenim delovima koje umetnik naziva „krokodilčići”, a sa kojima slika odlazi u treću dimenziju. Ti naneti predmeti na središtu slike ponašaju se i kao svojevrsni „zmajevi” sa glavom i repom, koji plove kosmičkim prostorom slike. Pantić zato sa pravom nerado prihvata da njegova ostvarenja vrednujemo kao apstrakcije, što je ograničavajuće. Njihov tajanstveni prostor otvara se i ka zvezdanom nebu, totemima i hramovima, sakralnoj estetici naglašenoj i u asamblažima koji proširuju i produbljuju značenja njegovih prostornih i višedimenzionalnih vizija. Sada se, međutim, sve više ukazuje da je moguće osvojiti i usmeriti delo prema čistoj likovnosti, bez prostornih proširenja, ka apsolutnom slikarstvu.
Dejan Đorić
